* Tzum: "In 2002 kregen we drie boeken van De Arbeiderspers om te verloten onder de 120 lezers van ons papieren tijdschrift Tzum. We bedachten een prijs voor de mooiste zin in een literair werk van het afgelopen jaar. Lezers konden een mooie zin insturen. De schrijver van de mooiste zin, we waren het enige literaire tijdschrift dat nog nooit een cent subsidie van het Letterenfonds heeft gekregen, kreeg een geldbedrag in euro’s dat gelijkstond aan het aantal woorden in de zin en een felbegeerde beker. Daarmee werd de prijs ook een commentaar op de grote zak met geld-prijzen. Iedereen mocht vanaf dat moment zinnen nomineren.

De prijs werd, mede door het wat speelse karakter, goed opgepikt door de media. De schrijvers vonden het zonder uitzondering een sympathieke prijs omdat met de bekroning van een enkele zin op microniveau naar het ambacht van het schrijven gekeken werd. […] Er is ook elk jaar gemopper over de kale, anorectische en troosteloze zinnen die de Nederlandse literatuur zo kenmerken. Daar gaan de hoofdpersonen weer een kopje koffie drinken. We waren blij als een schrijver zinnen konden schrijven die meer dan tien woorden bevatten.

Afijn, zo gingen we dus een beetje te veel geloven in ons eigen jurygedrag. Het losse, anarchistische van de prijs verdween een beetje. Daarom is het goed om even pas op de plaats te maken. […] Misschien komt de prijs wel een keer terug (tenzij de CPNB ook dit idee kaapt)”